Affet şimdi sen kendini ve diğerlerini…

Kulakların sağır olsun her arkanı döndüğünde sessizce konuşan diline…

Yaşam temposu zamanı hızlıca yerken, ne yelkovan, ne akrep adını anmıyor olacaktır. Emekleyen yaşamdan bir zerrecik mis koku çekebilirsin şimdi içine. Çınar ağaçları ormanlara ait, kırmızı aşka…

Mavi, belki senin gibilere benzerdi ya da biz benzetiyorduk. Özgürlüğü sevdiğin gibi sev şimdi herkesi.

İnsanlık çırılçıplak geldi. Çorapsız hiçbir çocuk yok şimdi yüreğinde. Baktığında gördüğün gözler sana benzer şimdi. Dön içine, sev kendini. Üşüyenleri yeterince gördüğün yüreğin. Sen üşüdüğünde kaç kişi ördü yün patiğini… Belki de hissettiğin gibi değildi hiçbir şey. Başka bir pencereden bakabildin mi?

Belki de hiçbir masal saz eşliğinde çalmadı. Türküler belki de başka cana ışık oldu, yol verdi. Dilsiz bir arkadaşın olmadı. Engelsiz bir ruh, bugünü ya da yarını sana anlatmadı.

Uzun bir resital vermek lazım piyano eşliğinde…

Vatan türküleri gibi sarılmak lazım birbirimize…

Her ayrılık saatinde helalleşmek hakkını vermek lazım bu evrende.

Her gelen yolcuyu iyi ağırlamak lazım dost eşliğinde…