Bundan tam 2 yıl önce idi.Bir iş başvurusu sırasında kesişti yollarımız.Kendini ifade etmek konusunda sıkıntısı vardı.Bu yüzden kendini hem iş hem de iş çevresinde yetersiz hissediyordu.Biraz uzun ve O’nu anlamaya yönelik konuşunca aramızda bir güven oluştu.Çünkü aramızda ki en büyük bağ empati duygusu oldu.Konuşmak istedikçe bana geldi.O ağladı ben sustum,O öfkelendi ben dinledim,O kahkaha attı ben de kahkaha attım,O umutsuzluğa düştü ben O’na umut oldum,inancını kaybettikçe farkındalığını güçlendirdim,farklı olay ve olguları farklı pencereden bakmasını sağladım.
Sonunda ne mi oldu ?
Kendine güvendi.Eksik olarak düşündüğü yönlerinin aslında O’nu nasıl beslediğini gördü.Bakış açısı değişti.Bunların hepsi olurken,bir de dünyanın en güzel duygusu olan anneliği tattı.Anne oldu.
Çok istediği bir pozisyonda şimdi yönetici yardımcısı oldu.Herşeyden önemlisi mutlu oldu.Kendisini fark etti.Hala güzel haberlerini almaya devam ediyorum.
Hayat aslında ne istediğiniz değil,neye inandığınız ile şekilleniyor.Ve bu hiç kimsenin elinde değil,sadece ihtiyacımız olan kendimizi sevmek,inanmak,mücadele etmek…Sonrası zaten mutlu son…..
Sevgi ve umutla kalın….
Gülşah Yemişçioğlu
