Bazen; ya da her zaman hatırlamak lazım, nereden nereye …
Yaşamda olgunlaşmak zorlu yollardan geçmek ile başlar. Herkesin kendine göre yorgun geçmişi, zorlu yolları vardır. Bazı insanlar pes etti, bazı insanlar ısrarla o zorlu yollardan yürürdü …Sonucunda kaybeden de oldu, kazanan da oldu…
Herkesin kendine göre haklı nedenleri var tabi ki… Önemli olan şu an neler yapıyoruz ve çıktığımız yolda kim yanımızda kim yanımızda değil !
İyi günde burada olanlar dar günde yoklar dediğimiz çok kişiler ve bunlardan kaynaklı hayal kırıklıklarımız var.
Belki de en büyük güç , bu zorlukları yaşamak…
Bazen yola çıkarsın ve dersin ki ; Bir rüzgara kapıldım, sonu hayır mı şer mi bilemiyorum. Bunu dediğin an , aslında karar verdiğin andır. Çünkü farkındalığın seni bir noktadan alıp bir diğer noktaya sürüklüyor. Olayları akışına bırakmak lazım bazen, sonunu bilmeden…
Çünkü alınan her karar ve atılan her adımın bir bedeli var. Zor olan bunu kabullenmek ve buna hazır olmak. Hayat maalesef bize bizim gördüğümüz kadar sevimli ve hoşgörülü olmuyor. Bizim kalbimizin temizliği ya da hoşgörüsü ile şekilleniyor bazı şeyler.
Bazen sanal gerçekliğin büyüsüne kapılıp hayallerimizi, şekillendirdiğimiz yolda kaybediyoruz. Bazen gerçekliğin zorlu yollarında hırpalanıp gelişiyoruz.
Ama bizi ayakta tutan hep inançlarımız, inandığımız, arkasında durduklarımız zinde tutuyor.
Yaşanan acının da, mutluluğunda bir sebebi ve bir geliştirici özelliği var.
Bazen çığ düşmesi, bazen denizin dalgası, bazen güneşin kavurucu sıcağı… Hayatta zaten hepsini bazı dönemler yaşıyoruz, yaşayacağız, hepsini kabul edip hepsinin bireysel gelişimimize birer ihtiyaç olduğunu kabul etmek lazım.
Her şeye rağmen öğrendiğimiz en muazzam şey nedir?
Bana göre;
İnsana saygı, çevreye saygı, geleceğe miras …
