Bugün “günaydın mesajı atmadı” diye küsmeden,
“Acaba bana ilgisi mi azaldı?” kuşkusu duymadan sevdiniz mi hiç?
“Ne yaparsa yapsın ben onu seviyorum” diyebildiniz mi kendinize?
Onunlayken bir yılkı atıyla, evcilleştirmeye çalışmadan kırlarda rüzgara karşı dörtnala gittiğinizi hissettiniz mi hiç?
Adını duyduğunuzda bile yüreğiniz hopladı mı hiç?
Yüreğiniz, söndürülmeyi beklemeden onunla yandı mı hiç?
Onun, yıllarca yaşadığınız cehennemin ödülü cennet olduğunu düşündünüz mü hiç?
“Dün geçti, yarın gelecek kaldı bir gün o da bugün ama onunla” dediniz mi hiç?
Hiç ummadığınız anlarda karşınıza çıkmasını dilediniz mi hiç? Çıktığında da “neredeydin” değil “can kenarım” diyerek boynuna sarıldınız mı hiç?
“Seni kucaklıyorum” diye mesaj attığında bile gerçekten kucaklanma hissiyle yandınız mı hiç?
Hiç okumayacağı şiirler yazıp hiç duymayacağı şarkılar söylediniz mi hiç?
Konuşurken sevdiğinizin dudak kıvrımlarında kayboldunuz mu hiç?
Beklemeden gelen bir “seni seviyorum” mesajının sıcaklığına kendinizi bıraktığınızı hayret ederek izlediniz mi hiç?
O özgür oldukça size daha çok bağlandığına şahit oldunuz mu hiç?
“Çünkü, eğer, ama” sözcüklerini aşk sözlüğünden çıkardığınızda sevginizin daha özgürleştiğini fark ettiniz mi hiç?
Aşk şarabınızı beklenti zehri karıştırmadan içtiniz mi hiç?
Evet diyenlerin önünde saygı ve sevgiyle eğiliyorum.
Hayır diyenler mi?
Onların sevgileri “beklenti kanserine” yakalanmış.
Mezar taşlarına “şu kadar yıl soluk alıp verdi ama hiç yaşamadı” yazılacak…
Leman CAN – 20.9.2021- Çorlu
